درود بر شما ایرانیان
شاید برای شما این سوال پیش آمده باشد که چرا دیگر این وبلاگ همچون قدیم فعال نیست و آیا این موضوع ارتباطی به شخص زنده یاد رضا فاضلی دارد یا خیر.
مدت ها قبل تصمیم بر این شد که دیگر تنها فضای ارتباطی این وبلاگ و مخاطبین، همین وبلاگ باشد و سایر صفحات از جمله فیسبوک، توییتر و هر سامانه دیگری را بستیم.
اما اینکه چرا همین بلاگ نیز روزآمد نمی شود، الزاما به موضوع نبود و جای خالی رضا فاضلی ارتباطی ندارد چرا که پس از درگذشت ایشان نیز این وبلاگ به روزرسانی میشد.
اما علت چیست؟
مخاطبین قدیمی و احتمالا جدید ما باید بدانند که قطعا نه فضای امروز ایران و نه فضای جهانی، فضای بیست سال قبل و حتا ده سال قبل نیست. با کمی جرات می توان گفت حتی ما در 5 سال قبل هم نیستیم و جهان دیگر جهانی که آن روزها می دیدیم نیست.
ما کار خود را در سال 2008 آغاز کردیم. امروز و در سال 2021، تحولات عمیق و جدی چه در جهان و چه در ایران ما که کشوری در میان دیگر کشورهاست رخ داده است.
چندین کشور انقلاب کرده اند، واحدهای پولی در سراسر جهان دچار تغییر و تحولات عجیبی شد، دولت ها تغییر کردند و...
در کشور ما نیز چندین تحول جدی رخ داد؛ شاهد خیزش های پیاپی بودیم، جمعیت کشور دچار تغییر شد و البته افراد زیادی را به علت های مختلف از دست دادیم.
هدف ما از راه اندازی این وبلاگ، آگاهی رسانی به سبکی بود که آن روزها و در جهان آن روزها می دیدیم.
هیچگاه قرار نبود مردم ایران با آن پیشینه تاریخی، فرهنگی و اجتماعی، در همان سطحی بمانند که چه ما و چه شخص رضا فاضلی آغاز کرد. اگر قرار باشد پس از گذشت بیش از پانزده سال، آگاهی های به دست آمده همچنان در همان سطح باقی بماند، پس نه تنها پیشرفتی حاصل نشده بلکه در یک دوره تاریخی و در یک محدوده مشخص، سنگ شده ایم!
و هدف ما هیچگاه چنین نبود.
ما بنا داشتیم مردم بیشتر بخوانند، بیشتر درک کنند و بیشتر بفهمند. خب این حاصل شده است. مدت هاست بخشی از جامعه ایران از آنچه که رضا فاضلی دغدغه اش را داشت فاصله گرفته و رو به جلو حرکت کرده است.
البته که در بسیاری از مسائل نیز عقب ماندیم که در اینجا بنا نداریم آن را مطرح کنیم و حوصله دیگری را سر ببریم.
خلاصه آنکه امروز و با وجود تعداد قابل توجهی از نشریات، تصاویر و صداها و کتابها و سایتها و وبلاگ ها و در مجموع، رسانه هایی که در اختیار نخبگان و اندیشمندان و پژوهشگران قرار دارد، ما نمی توانیم چیزی به شما اضافه کنیم.
نه تنها هیچ حسادتی در این میان نیست، بلکه شادمان از این موضوع هستیم. قرار بود بخوانیم و بفهمیم، اکنون با وجود طیفی رنگارنگ از همه چیز، دیگر دغدغه ای از این بابت نیست.
این مخاطبان هستند که حالا دیگر محدود به یک وبلاگ و یک فیسبوک و غیره نیستند. دیگر این راه نجات را خود می توانند و می توانیم با مطالعه و دیدن و شنیدن در پهنه ای وسیع، پیدا کنیم و همیشه هم یکی از حرف های اصلی همین بوده است. اینکه خودمان باید به فکر خود باشیم. اینکه زیاد بخوانیم تا کلاه بر سرمان نرود.
در این میانه، کاری که ما میتوانیم انجام دهیم، معرفی گاه به گاه یکی از این جهان بیکران دانش و فهم است که البته مخاطب آگاه، حتا به همین هم نیازی ندارد چراکه خود به بهترین شیوه و با بهره گیری از تکنولوژی امروز می تواند به آن دست یابد.
با این حال و تنها به خاطر آنکه وبلاگ را به طور کامل تعطیل نکنیم و ارتباط نیم بند خود را با شما حفظ کنیم، روزآمد خواهیم شد هرچند که نیک می دانیم همانطور که گفتیم، نیازی به ما نیست.
اگر به این وبلاگ، باز هم سر زدید، کامنت بگذارید و ما خوشحال می شویم بخوانیم.
آنقدر خوب و عزیزی که به هنگام وداع
حیفم آید که تو را دست خدا بسپارم
